Woordstof tot nadenken
Over mijn beeldende kunst
Het zich eigen maken van de werkelijkheid in de kunst is een subjectieve beleving. In de wetenschap volgt het menselijke kennen de treden van een eindeloze trap: oude inzichten worden op grond van ontdekkingen vervangen door nieuwe. Een artistiek inzicht daarentegen komt steeds opnieuw tot stand als een ander en uniek beeld van de wereld; als een hiëroglief van de absolute waarheid. Het dient zich aan als een openbaring, als het kortstondig opvlammen van een hartstochtelijk verlangen naar een intuïtief inzicht in alle wetmatigheden van de wereld: haar schoonheid, haar lelijkheid, haar mededogen en wreedheid, haar oneindigheid en begrenzingen. De kunstenaar brengt dit alles tot uitdrukking door een beeld te scheppen dat vanuit zichzelf het absolute onthult. Het beeld is in staat de ervaring van het oneindige vast te houden: door het eeuwige te begrenzen, het geestelijke in het stoffelijke te leggen, het onbegrensde te kadreren. Kunst is een symbool van de wereld dat verwijst naar de absolute geestelijke waarheid die in een positivistische, pragmatische houding tegenover het leven verborgen blijft.
-Andreï Tarkovski, de verzegelde tijd-
Als kunst een weerspiegeling is van een werkelijkheid, hoe beleven we die werkelijkheid dan? Hoe kunnen we binnentreden, hoe kunnen we buiten treden? Kunnen, mogen we begrenzen? Kunnen we ‘dé grens’ laten zien? Kunnen we verborgen houden? Kunnen we er doorheen kijken om het te zien. Kunnen we er omheen kijken om te zien? Zijn we als maker sterk genoeg? Zijn we als beschouwer sterk genoeg? Kunnen we het ‘steeds anders zien’ opbrengen? Kunnen we het ‘steeds andere’ horen? Misschien hebben we daar beeld en stem voor nodig.
Laat ons er dus maar doorheen gaan….
"See Trough"
Ruimtelijk vormgeven vanuit diverse vertrek- en eindpunten waarbij licht, transparantie, gelaagdheid en eigen draagkracht als doorgang functioneren. Gelaagdheid, begrenzing en diepte zijn de ware dragers van deze ruimtelijke context, van deze menselijke trip. Textielmaterie wordt bijna niet meer opgemerkt, doet er niet echt meer toe vanuit een vanzelfsprekend aanwezig zijn. Licht, kleur en belijning vertrekken en verdwijnen. Ze doen vermoeden naar vérder. Vezels, lappen stof wijzigen hun richting en betekenis om met een andere kracht gezien te worden. Ze worden beeld. Stap, als vanzelf, doorheen deze poorten en laat het toe…vind.
