Woordstof tot nadenken
.....
Het zich eigen maken van de werkelijkheid in de kunst is een subjectieve beleving. In de wetenschap volgt het menselijke kennen de treden van een eindeloze trap: oude inzichten worden op grond van ontdekkingen vervangen door nieuwe. Een artistiek inzicht daarentegen komt steeds opnieuw tot stand als een ander en uniek beeld van de wereld; als een hiëroglief van de absolute waarheid. Het dient zich aan als een openbaring, als het kortstondig opvlammen van een hartstochtelijk verlangen naar een intuïtief inzicht in alle wetmatigheden van de wereld: haar schoonheid, haar lelijkheid, haar mededogen en wreedheid, haar oneindigheid en begrenzingen. De kunstenaar brengt dit alles tot uitdrukking door een beeld te scheppen dat vanuit zichzelf het absolute onthult. Het beeld is in staat de ervaring van het oneindige vast te houden: door het eeuwige te begrenzen, het geestelijke in het stoffelijke te leggen, het onbegrensde te kadreren. Kunst is een symbool van de wereld dat verwijst naar de absolute geestelijke waarheid die in een positivistische, pragmatische houding tegenover het leven verborgen blijft.
-Andreï Tarkovski, de verzegelde tijd-
Als kunst een weerspiegeling is van een werkelijkheid, hoe beleven we die werkelijkheid dan? Hoe kunnen we binnentreden, hoe kunnen we buiten treden? Kunnen, mogen we begrenzen? Kunnen we ‘dé grens’ laten zien? Kunnen we verborgen houden? Kunnen we er doorheen kijken om het te zien. Kunnen we er omheen kijken om te zien? Zijn we als maker sterk genoeg? Zijn we als beschouwer sterk genoeg? Kunnen we het ‘steeds anders zien’ opbrengen? Kunnen we het ‘steeds andere’ horen? Misschien hebben we daar beeld en stem voor nodig.
Laat ons er dus maar doorheen gaan….
"See Trough"
Ruimtelijk vormgeven vanuit diverse vertrek- en eindpunten waarbij licht, transparantie, gelaagdheid en eigen draagkracht als doorgang functioneren. Gelaagdheid, begrenzing en diepte zijn de ware dragers van deze ruimtelijke context, van deze menselijke trip. Textielmaterie wordt bijna niet meer opgemerkt, doet er niet echt meer toe vanuit een vanzelfsprekend aanwezig zijn. Licht, kleur en belijning vertrekken en verdwijnen. Ze doen vermoeden naar vérder. Vezels, lappen stof wijzigen hun richting en betekenis om met een andere kracht gezien te worden. Ze worden beeld. Stap, als vanzelf, doorheen deze poorten en laat het toe…vind.
Beeldtaal in taalbeelden
Taalbeeld in beeldtalen
Open licht
Gelaagde resonantie
Ruimtelijke lijn
Beeldende reflecties
Ruimtelijke hardheid
Breekbaarheid als volwaardig beeldaspect
Zacht idee
Textiel wordt gebroken. Glas wordt verweven. Twee totaal andere “hardheden” vertonen dezelfde
fragiliteit, tastbaarheid…kan frequentie zich manifesteren in materie?
De uitsluitend esthetische taal is een niet-genoeg-taal. De taal die eraan vooraf gaat is de
beeldspraak, een denkbeeld, een verbeelding, een " figure of speech ", een beeldervaring. Deze
beeldspraak ontstaat uit het willen benoemen. Benoemen van nieuwe inzichten. Benoemen is
vormgeven, identificeren. Alles vanuit een onzichtbare overeenkomst met het reeds gekende, steeds
weer, steeds weer ontdekkend, steeds weer vaststellend, gaandeweg… omdat het door mijn vingers
moet.
Zo blijf ik het gekende en het ongekende breken, delen en vervoegen.
What can we do without it?
Een vraagstelling die zich opdringt.
Het neerdalen in de verfijning en ontleding van grof of groots opgebouwde ‘totaliteiten’ positioneert mij
op een pad van intuïtief onderzoek. Als we dan toch de focus naar details kunnen brengen om
hiermee een volwaardige beweging op gang te trekken dan ben ik in staat onuitputtelijk te creëren.
Diverse frequenties plooien zich als vanzelf uit tot een lijn van harmonie. Dáár ligt het beslissingspunt.
Dit gaat vérder dan materie. Dit gaat véél verder dan een samenvoeging van. Dit is macro en staat
ongelofelijk ver van de traditionele term textielkunst.
Is mijn werk ?
een fenomeen
een periodiek verschijnsel
een trilling
een frequentie
een resonantie
een golf
vertraagd
versneld
verstild
